Λύσεις για να μειώσουν τα χρέη τους στις τράπεζες ή έστω τις δόσεις που πληρώνουν κάθε μήνα για το στεγαστικό ή επισκευαστικό τους δάνειο αναζητούν χιλιάδες Έλληνες, κάτω από την πίεση της γενικευμένης οικονομικής κρίσης..
Η μείωση των θέσεων εργασίας, οι περικοπές αμοιβών, το κόψιμο επιδομάτων, η σημαντική απώλεια εισοδήματος έχει οδηγήσει πολλούς από τους πάλαι ποτέ συνεπείς πελάτες των τραπεζών σε αδιέξοδο. Ιδιωτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων αναζητούν τρόπους αναχρηματοδότησης των στεγαστικών και επισκευαστικών τους δανείων, προκειμένου να περάσουν με το λιγότερο δυνατό κόστος τη δύσκολη περίοδο της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Οι τράπεζες, διαπιστώνοντας τις διαστάσεις του προβλήματος, προχωρούν σε ρυθμίσεις χορηγήσεων που δεν εξοφλούνται κανονικά ή διευκολύνουν τους συνεπείς μέχρι σήμερα πελάτες τους να λάβουν ένα νέο δάνειο με πιο ευνοϊκούς όρους. Φυσικά, στο πλαίσιο και του μεταξύ τους ανταγωνισμού, παρέχουν τη δυνατότητα αναχρηματοδότησης δανείων άλλων τραπεζών, μέσα από την έκδοση ενός νέου, π.χ. στεγαστικού, με στόχο την αύξηση της πελατειακής τους βάσης.
Σύμφωνα με στελέχη τραπεζών, ο μεγαλύτερος αριθμός των δανειακών εκταμιεύσεων αφορά στην αποπληρωμή παλιότερων δανείων ή στην αναδιάρθρωση των δανειακών υποχρεώσεων μιας οικογένειας μέσα από ένα χαμηλότερο επιτόκιο και μια μικρότερη μηνιαία δόση. Όπως επισημαίνουν χαρακτηριστικά, «δυναμικές ομάδες του ελληνικού πληθυσμού, με μεγάλη καταναλωτική δύναμη μέχρι πρόσφατα και απόλυτη συνέπεια στις δανειακές του υποχρεώσεις, πιεσμένοι από την οικονομική κρίση ή σε μια προσπάθεια να προλάβουν τις αλλαγές στην καθημερινότητά τους, αναζητούν έξυπνους τρόπους μείωσης των οφειλών τους στις τράπεζες. Πρόκειται για μια αναγκαία και κάποτε σωτήρια διαδικασία, που τους επιτρέπει να νοικοκυρέψουν τα χρέη τους και να εξακολουθήσουν να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους».
Ουσιαστικά, οι δανειολήπτες αυτής της κατηγορίας εξακολουθούν να εξυπηρετούν τις υποχρεώσεις τους, δεν έχουν μεγάλες ληξιπρόθεσμες οφειλές και ενδιαφέρονται να περιορίσουν τα «λογιστικά ανοίγματα» του νοικοκυριού τους. Η επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής μιας δανειακής σύμβασης, ένα χαμηλότερο επιτόκιο, μια περίοδος χάριτος όπου θα πληρώνουν μόνο τόκους ή θα κάνουν μηδενικές καταβολές δόσεων είναι μερικές από τις διεξόδους που παρέχει σήμερα το τραπεζικό σύστημα. Πρόκειται βέβαια για διευκολύνσεις που έχουν κόστος και στις περισσότερες περιπτώσεις μεταθέτουν τα δανειακά βάρη, χρονικά, στο μέλλον. Πολύ συχνά δεν συμφέρουν ως μόνιμες λύσεις, αλλά σίγουρα διευκολύνουν προκειμένου να βγούμε από τα δύσκολα.
Επιμήκυνση της διαρκείας αποπληρωμής
Μέσα από αυτή τη λύση, οι δανειολήπτες πετυχαίνουν να μειώσουν τη μηνιαία τους δόση, αλλά ταυτόχρονα αυξάνουν το συνολικό κόστος αποπληρωμής του δανείου τους στην τράπεζα. Είναι μια λύση που αυξάνει, έστω τεχνικά, το διαθέσιμο οικογενειακό εισόδημα, αλλά ενδεχομένως –μελλοντικά– σε περιόδους οικονομικής ισορροπίας και ανάπτυξης, θα έπρεπε να επανεξεταστεί και πάλι. Στις μέρες μας, ένα στεγαστικό δάνειο μπορεί να αποπληρωθεί (ανάλογα και από την ηλικία του δανειολήπτη) μέχρι και σε 40 χρόνια. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι ένας δανειολήπτης έχει πάρει στεγαστικό δάνειο 150.000 ευρώ, με διάρκεια αποπληρωμής 20 έτη, με ένα υποτιθέμενο επιτόκιο 5,5%, κάθε μήνα πληρώνει στην τράπεζα περίπου 1.032 ευρώ. Στην περίπτωση που αυξήσει τη διάρκεια αποπληρωμής στα 30 χρόνια, η δόση θα πέσει στα 852 ευρώ. Κάθε μήνα, το οικογενειακό του εισόδημα «κερδίζει» 180 ευρώ (ή 2.160 ευρώ ετησίως). Βέβαια, στο τέλος της περιόδου εξόφλησης του δανείου, θα έχει πληρώσει αισθητά περισσότερους τόκους στην τράπεζα (κατά 59.000 ευρώ).
Χαμηλότερο επιτόκιο
Αν κάποιος δανειολήπτης είχε επιλέξει στο παρελθόν ένα στεγαστικό δάνειο με ένα επιτόκιο που θεωρεί ότι είναι υψηλό και ασύμφορο, ενδεχομένως, μέσα από μια έρευνα αγοράς, να μπορούσε να εξασφαλίσει ένα καλύτερο, μειώνοντας και τη μηνιαία δόση και τη συνολική επιβάρυνση στο τέλος της διάρκειας αποπληρωμής. Αυτό που έχει σημασία σε αυτή την περίπτωση είναι η προσεκτική έρευνα αγοράς και η παράλληλη αξιολόγηση των υπόλοιπων όρων της νέας δανειακής σύμβασης. Ας δούμε πώς θα λειτουργούσε κάτι τέτοιο με ένα παράδειγμα. Έστω ότι έχουμε στεγαστικό δάνειο 150.000 ευρώ με επιτόκιο 6,4% και διάρκεια αποπληρωμής 20 έτη. Η μηνιαία μας δόση στην περίπτωση αυτή είναι της τάξης των 1.110 ευρώ. Στην περίπτωση που κλειδώναμε έστω και για ορισμένο χρονικό διάστημα ένα επιτόκιο 6%, η δόση μας θα έπεφτε στα 1.075 ευρώ, εξασφαλίζοντάς μας ένα ετήσιο όφελος 420 ευρώ. Αν μάλιστα αυτό το συνδυάζαμε και με μια επέκταση του χρόνου αποπληρωμής κατά δέκα έτη, η μηνιαία δόση θα υποχωρούσε στα 899 ευρώ και η συνολική ετήσια εξοικονόμηση θα έφτανε τα 2.532 ευρώ, χωρίς βέβαια να υπολογίζει κανείς την επιβάρυνση στο συνολικό κόστος αποπληρωμής.
Καταβολή µόνο των τόκων
Μια λύση που, σε περιόδους κρίσης, δίνει μια πρόσκαιρη ανακούφιση στα νοικοκυριά είναι και η συμφωνία με την τράπεζα για την καταβολή μόνο των τόκων του δανείου για ορισμένη χρονική περίοδο. Ουσιαστικά, αυτή η λύση έρχεται να δώσει μια ανάσα στους δανειολήπτες εκείνους που, είτε λόγω μείωσης αποδοχών είτε λόγω απόλυσης, έχουν μια ραγδαία μείωση του μηνιαίου τους εισοδήματος και αναζητούν μια διέξοδο εδώ και τώρα. Και σε αυτή την περίπτωση, ουσιαστικά, μεταθέτουμε χρονικά το δάνειό μας, πληρώνοντας την «αμοιβή» της τράπεζας (τόκους) και «στοκάροντας» το κεφάλαιο που μας έδωσε, το οποίο στη συνέχεια θα κληθούμε να το αποπληρώσουμε με το επιτόκιο που θα ισχύει τότε. Με άλλα λόγια, εάν έχουμε ένα στεγαστικό δάνειο 120.000 ευρώ για δάνειο 15ετίας με ανταγωνιστικό επιτόκιο 4,5% και πληρώνουμε κάθε μήνα περίπου 920 ευρώ, στην περίπτωση αυτή μπορούμε να έρθουμε σε συμφωνία με την τράπεζα (εφόσον παρέχει αυτή τη δυνατότητα στους πελάτες της) ώστε να αποπληρώσουμε για ορισμένο χρονικό διάστημα (π.χ. μια τριετία) μόνο το ποσό που αντιστοιχεί στους τόκους του δανείου μας. Αυτό σημαίνει ότι η δόση μας θα πέσει περίπου στο μισό. Το ποσό που μένει να αποπληρώσουμε όμως (120.000 ευρώ) δεν θα μειωθεί, οπότε, όταν παρέλθει η περίοδος της τριετίας, θα εξακολουθούμε να χρωστάμε 120.000 ευρώ, με την όποια επιτοκιακή επιβάρυνση ισχύει τότε.
Αναζητώντας περίοδο χάριτος
Μια δραστική λύση σε περιόδους έντονων οικονομικών δυσχερειών, αλλά και πάλι μόνο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, αποτελεί και το ολοκληρωτικό «πάγωμα» καταβολής δόσεων. Ουσιαστικά, στην περίπτωση αυτή ο δανειολήπτης αναζητά μια περίοδο χάριτος, κατά την οποία δεν θα καταβάλει καθόλου χρήματα στην τράπεζα, με στόχο να ανασυγκροτηθεί οικονομικά και να επανέλθει στην πρότερη οικονομική του θέση. Μια τέτοια παροχή, βέβαια, εξαρτάται και από τη διάρθρωση του δανειακού χαρτοφυλακίου της τράπεζας, αλλά και από τις επισφάλειες που έχει. Πρακτικά, για το δανειολήπτη, σημαίνει ότι μετά την πάροδο της περιόδου χάριτος, η οφειλή του στην τράπεζα θα έχει αυξηθεί κατά το ποσό των τόκων και του κεφαλαίου που δεν έχει αποπληρωθεί. Αν στο προηγούμενο παράδειγμα δεχτούμε ότι η τράπεζα συμφωνήσει για ένα διετές πάγωμα των δόσεων, μετά τη λήξη της περιόδου οι τόκοι θα κεφαλαιοποιηθούν, η οφειλή θα ξεπεράσει τις 130.000 ευρώ και η μηνιαία δόση θα ανέβει στα 1.100 ευρώ, αυξάνοντας παράλληλα και το συνολικό κόστος αποπληρωμής του δανείου κατά περίπου 8.000 ευρώ.
Οι τράπεζες, αντιλαμβανόμενες την κρισιμότητα των καιρών, δείχνουν τη διάθεση της διαπραγμάτευσης με τους πελάτες τους, οι οποίοι, από την πλευρά τους, θα πρέπει να κάνουν μια προσεκτική έρευνα αγοράς και να εξαντλούν όλες τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης που έχουν. Η ουσία όμως είναι η αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας, κάτι που χαράζεται από την κεντρική πολιτεία, η οποία θα πρέπει να συμβιβάσει τις απαιτήσεις του Μνημονίου με την ελληνική οικονομική πραγματικότητα και να δώσει ουσιαστικά κίνητρα για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
Από τον Σταύρο Μονεμβασιώτη
Πηγή:myworld
1:44 μ.μ.
Share:
0 σχόλια: